Kufe’ye dönmüşse yüreğin... (Şiir)

KUFE’YE DÖNMÜŞSE YÜREĞİN BİL Kİ SEN HÜSEYİN’SİN

Hayatı hüzünle nişanlayıp
Sevda dolu yollarda
Umuda yürümek hüseyni susuzlukla
Zeyneb’i bir feveran ile…

En acımaz yalnızlıklarda
Tek başına kavgalanmak
Yüreğinde sevda ateşi sönmeyenlerin işidir…

Sonra kadim bir medeniyetten
Yüreğimdeki sessizliğe ses verip
Ötelere taşıyacak bir rüzgâr bekliyorum…
Acının en uzun nağmesine mekân mı olacağım ey firak?

Zifiri karanlıkların dehlizlerinde
Vuslatı olmayan sevdalara kıyamayarak
Yaşamalıyım…
Direnmeliyim…
Tüm vefasız yüreklere inat

Arşınlamalıyım hayatı nasırlanmış yüreğimle…
Tek nefeste çekmeliyim acının tüm renklerini içime
Durarak değil direnerek ulaşılır istikbale…

Gözlerimden Fırat’a akan yaşlarla
Şakaklarımda Kerbela’ya damlayan kanla
Kufe olsa da her yanım
Yürümeliyim…

Mekke’nin, Medine’nin, Mahabad’ın meydanlarına…
Ellerimdeki papatya çiçekleriyle
Azrail’i karşılamalıyım…
Vuslatın firağa dönüştüğü Beyazıt meydanında…

Unutma ey yar-ı Hüseyin
Kufe’ye dönmüşse yüreğin
Bil ki sen Hüseyinsin…

(Şiir: Mehmet Maksut)