Tırkım, hema dori, hema çaliş...

Öğretmen ezberlediği andı mikrofondan bağırarak söylüyor “Türküm, doğruyum, çalışkanım” yanımdaki küçücük Kürt öğrenci tekrar ediyor “tırkım, hema dori, hema çaliş”. Öğretmen o sinirle tabiî ki basıyor küfrü “hay… oğlu hay…laaar, ne biçim okuyorsunuuuz?“. Yanımdaki öğrencinin bana hitaben fısıldayarak “gurroevaçı beji? (ula bu ne diyor?)” sorusuna muhatap olunca, Kürt anne - babadan olmam, ancak sistemin dayattığı bir çevre baskısı sonrasında zorbalıkla benliğimin asimilasyona uğratılması sonucu Kürtçe bilmediğimin ezikliğini çaktırmadan umursamıyor havasında omuz silkiyorum.

Çocukcağız Türkçe anlamasa da öğretmenin kızgınlığını hal ve tavırlarından anlamış olacak ki öğretmene karşı ağzından “Kere gurre kere (eş… Oğlu eş…)” kelimeleri dökülürken, andı tekrarlamaya devam etmeyi de ihmal etmiyor “hema yasso, hema atatuk…”