Dağ gibi dimdik, dağlar gibi heybetli!

Bir ucu gökte, bir ucu yerde, bir ucu ise yerin altında!

Dünya’yı dengede tutan, sarsılmayan!

Kendine sığınanı koruyan, Ashab-ı Kehf gibi!

Dağlar, bizleri düşündürüp tefekkür ettiren!

Heybetli dağlar; vahiy yükünü kaldıramayan!

Vahyi yüklenen insana, sorumluluğu hatırlatan!

O dağlar ki;  misafirini en iyi ağırlayan!

Hira dağı ki, son Nebî ile insanlığı vahiy ile tanıştıran!

 

O dağlar ki yükseklerden insana, şehrin resminin tamamını gösteren!

Kar’ı eksik olmayan, gökyüzü ile yakınlığı olan!

O dağlar ki yürürler ama, insanlar farkında bile olmazlar!

Tur-i Sina dağında, Musa (a.s.)'a talim ettirip ağırlayan;

Vahiy levhasını Rab'dan alan!

Allah dağa tecelli edince; dağılıp parçalanan!

Bizler sarsılmayalım diye; yerlere kazık gibi çakılan.

Heybetiyle insanları büyüleyerek kendine çeken.

 

Âdem (a.s.) cennetten Cebel-i Nur dağına inişi ile bizlere;

Arafat dağı ile mahşeri hatırlatan!

Nuh (a.s.) gemisi ile Cudi dağında demir aldı!

O dağlar ki, Resûlleri bağrında barındıran!

O dağlar ki, vahye şahitlik eden!

O dağlar ki, Allah'ın emrine boyun eğen!

O dağlar ki, kıyâmet gününde renkli yünler gibi atılacaklar!

O dağlar ki, semaya en yakın olanlar onlardır!

O dağlar ki, yüksekliği ile övünmeyen, Allah'a itaat eden!

O dağlar ki, Allah'ın en güzel ayetidir onlan!