Aziz kardeşlerim, son yirmi yıllık süreçte birtakım imkanlara sahip olduk, fakat bu imkanlar vesilesiyle Rabbimizin bizi tabi tutmuş olduğu imtihanı maalesef layıkı ile veremedik.

Son yıllarda özellikle farkındalığımızı kaybettik, sıradanlaştık. Artık İslam'a yapılan saldırılar bizleri çok rahatsız etmiyor, tepkimiz sadece söylemlerimizde kalıyor. 

Ailelerimizde İslam'ı hakim kılamadık, çocuklarımızı kaybediyoruz, evliliklerimizde problemlerimiz artmaya başladı.

Artık eskisi kadar Kur'an da okumuyoruz, Rasulullah'ın (a.s.) sünnetini de çok önemsemez olduk.

Galiba her şeyi reddedelim derken, maalesef İslam'ın birtakım şiarlarını da terk etmeye başladık, tesettür gibi, kardeşlik gibi.

Kardeşlerimizin sıkıntılarını artık çok önemsemiyoruz, kardeşlerimizin dertleriyle dertlenmiyoruz, onların yardımcısı olmuyoruz. Hatta birbirimizi artık eskisi kadar arayıp sormuyoruz, farkında mıyız?

İşgalci Yahudilerin Mescid-i Aksa'ya yönelik saldırıları artık içimizi o kadar acıtmıyor.

Suriye'deki kardeşlerimizin hallerine artık eskisi kadar duyarlı değiliz.

Doğu Türkistanlı kardeşlerimizle çok irtibatımız yok, Arakanlı kardeşlerimiz ise maalesef gündemimizde yok.

Mısır'daki kardeşlerimizin sorunlarıyla ilgili bir şey yaptık mı?

Hayır aziz kardeşlerim, hiç iyi bir halde değiliz. Ölüm her an gelebilir, bunun farkındayız fakat inanın bu sadece dilimizde bir söylem olarak kalıyor, bizi korkutmuyor, ahirete kıyamete hazırlık içerisinde değiliz.

Dünya öylesine kuşattı ki bizleri, gerçekten ölümü en son ne zaman düşündük, kıyameti ne zaman hatırladık?

Artık küfre karşı bir mücadelemiz kalmadı, o ruhu da kaybettik. En kötüsü de kanıksadık maalesef.

Bir Müslüman farkındalığı içerisinde değiliz. En son ne zaman Kur'an okuduk acaba ya da Rasulullah'ın bir hadisini ne zaman okuduk, şöyle kendimizi bir sorguluyalım.

Maalesef gidişimiz iyi değil, bu halde biz Rabbimizi razı eder miyiz bilemiyorum aziz kardeşlerim.

Bir zamanlar yoksulduk, imkanlarımız bu kadar değildi, fakat birbirimize karşı kardeşlik duygusuyla çok fedakarlık yapıyorduk, o günleri hepimiz özlüyoruz eminim.

Benim sizlerden ricam, gelin hepimiz tekrar kendimizi gözden geçirelim ve yanlışlarımızı düzeltip tekrar o güzel, özlem duyduğumuz günlerin samimiyetine yönelip, Rabbimizi razı etme hassasiyetini koruyalım.

Aziz kardeşlerim, içinde bulunduğumuz toplumda neden şikayet ediyor isek, bilelimki öncelikle biz düzelirsek var olan sorunlar düzelme yoluna girebilir. Çünkü Rabbimiz hayatı inşa görevini Kur'an-ı Kerim'le bize vermiştir.

Kendimize soralım, acaba Allah için, İslam uğrunda kardeşlerimizin çekmiş oldugu acılar için en son ne zaman gözlerimizden yaşlar aktı?

Malesef kalplerimiz katılaştı, sevdalarımız başkalaştı, derdimiz Allah'ın dini olmayınca sıkıntılarımız çogaldı. Oysa derdi İslam olmayanın derdi çok olurdu, derdi İslam olanın derdi lezzetli olurdu, bu geçekleri unuttuk artık. Sıkıntılarımız lezzet vermiyor ızdırap veriyor.

 Oysa Rabbimiz bize ahirete tekrar tekrar hatırlatıyor ve şöyle buyuruyor:

"Sizi şu yakıcı ateşe sokan nedir?" diye uzaktan sorarlar.

Onlar şöyle cevap verirler: "Biz namaz kılanlardan değildik,

Yoksulu doyurmuyorduk,

(Günaha) dalanlarla birlikte biz de dalıyorduk,

Ceza gününü de asılsız sayıyorduk,

Sonunda bize ölüm geldi çattı." (Müddessir, 42-47)

Duyarlılığımızın tazelenmesi ve yeniden canlanması duasıyla, Allah'a emanet olun aziz kardeşlerim.