Zaman`dan `Sevgililer Günü` eki savunması: Kitle gazetesiyiz!

İslam ve Hayat

Zaman Gazetesi Genel Yayın Yönetmen Yardımcısı Mehmet Kamış, hassasiyet sahibi okuyucularından büyük tepki toplayan "Sevgililer Günü" ekini savunarak, böyle bir ek vermenin gazetenin bilinçli bir "değişim tercihi"nden kaynaklandığını ortaya koydu.

Kamış, Vatan gazetesinin konuyla ilgili sorularını cevaplarken şunları söyledi: “Biz bir kitle gazetesiyiz. Türkiye’deki her şeyle ilgileniyoruz. Sevgi, aşk bizim okuyucu kitlemize yabancı bir şey değil. Benim eşim de o gün benden çiçek bekliyor. Ve ben biliyorum ki bu gazetede çalışanların en az yarısının eşi, o günle ilgili böyle bir talep içindedir. Okur kitlemizde de bu böyledir. Bu kimin günü olursa olsun önemli değil. Bu Türkiye’de varolan, yaşanan reel bir şeydir. Yani bizim empoze ettiğimiz bir şey değildir. Dolayısıyla Sevgililer Günü eki yapmamızda herhangi bir ters durum yok. O ek, içinde kendine dair bir şey bulan herkese hitap ediyor”

Yenişafak, tepkilere duyarsız kalmamıştı  

İlan ve reklam pastasından pay kapmak kaygısıyla geçtiğimiz yıl “Sevgililer Günü” eki çıkaran Yenişafak Gazetesi, okurlarından gelen tepkiler karşısında geri adım atmış ve bunun yanlış bir adım olduğunu kabul etmişti. Yenişafak’ın şimdiki Genel Yayın Yönetmeni Yusuf Ziya Cömert, geçtiğimiz yıl “Okur Sözcüsü” (ombudsman) sıfatıyla, “Sevgililerin Sevgililer Günü’ne ihtiyacı mı var? Bence yok. Sevgi varsa bütün günler Sevgililer Günü’dür” diye yazmıştı.

Kazan kaldıran yazarlar

Yenişafak’a tepki, okurların yanı sıra yazarlarından da gelmişti. Yazar Akif Emre, “Tüketim aracı olarak ’aşk/ınlık” başlıklı yazısında, şunları yazmıştı:

“Sevgililer Günü, Hristiyani kökenine rağmen artık bir tüketim aracıdır. Tıpkı Noel’in yılbaşına dönüştürülerek dini içeriğinden boşaltılıp sekülerleştirilmesi, tam bir tüketim çılgınlığına dönüştürülmesi gibi... ”

Gazetenin bir diğer yazarı Fatma Karabıyık Barbarasoğlu da, “Nereden çıktı Sevgililer Günü!” başlıklı yazısında, eleştirisini şöyle dile getirmişti:

“Muhafazakarlar 1980’li yıllara rengini veren "her şeyin İslamcasını üretmekten" bir hayli yorgun düştükleri için artık kapitalist dünyanın özel günlerine sığınmanın konforunu keşfettiler."