Yaşadığımız toplumda hemen herkesin şikâyet ettiği en temel değer (kavram) ahlaktır desek yanlış olmaz.

Toplumun her kesiminden insanlarımız yapılan haksızlıkları,  insanların nasıl ahlaksızlaştığını anlatıyorlar. Gelin önce cahiliyye ahlakına bakalım

 Câhiliyye Döneminde Ahlâk

 İslâm öncesinde Araplar’ın ahlâk anlayışı hakkındaki kaynaklar, câhiliyye şiiri ve atasözleriyle Kur’an ve Sünnet gibi İslâmî belgelerdir. Bu kaynaklardan edinilen bilgilere göre câhiliyye edebiyatında ahlâk kelimesine rastlanmamaktadır. Bu kelimenin tekili olan hulk ise nâdiren kullanılmıştır. Bir ölçüde iyi ahlâk mânasını ifade etmek üzere mürûe (mürüvvet) tabirine daha çok rastlanır. Ayrıca hayır, mâruf ve hak gibi ahlâkî muhteva taşıyan kavramlar yanında câhiliyye erdemlerini ifade etmek üzere şecaat, kerem, sehâ, cûd ve vefâ gibi çeşitli kavramlarla bunların zıtlarının kullanımı da oldukça yaygındı. Ancak bütün bu kavramlar yüksek ve cihanşümul bir ahlâk anlayışını ifade etmekten tamamen uzak olup dünyevî ve kabileci bir karakter taşımaktaydı.

Câhiliye Arabı ikinci hayata inanmadığı için (bk. el-En‘âm 6/29; Yâsîn 36/78; el-Câsiye 45/24) bu dünyanın zevk ve safasından olabildiğince faydalanmayı hayatın gayesi saymıştı. Kadın, aşk, şarap ve kabile savaşları câhiliyye şiirindeki temaların başında yer alır. O dönemin ünlü şairi Tarafe, Muʿallaḳa’sında, ebedîlikten söz edilemeyeceğine göre insan için yapılacak en iyi şeyin bütün varlığıyla hayatın zevklerini yaşamak olduğunu belirtirken câhiliyye döneminin bu hedonist ahlâkını dile getiriyordu (Zevzenî, s. 82).

MAKALENİN DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ: