İmtiyazlı beyaz bir ABD vatandaşıydı. Vicdanının sesini dinlediği içindir ki, ülkesinde ve hatta dünya çapında kendisine sağlanan imtiyaz ona ne mutluluk ne de huzur sağlıyordu. 23 yaşındaydı henüz, yaşıtları gibi aklı bir karış havada değildi. Ekrandan izlediği görüntülere duyarsız kalamamış, ateş hattındaki Filistin halkına destek vermek üzere soluğu Filistin’de almıştı.

Rachel annesine yazdığı mektuplarda hep, kendisinin sahip olup da Filistin halkının sahip olamadığı imtiyazları kıyaslıyor, belli ki bundan bile utanıyordu. Okuduğum mektuplarda “biliyorum ki buldozerler beni ezmez, çünkü ben bir ABD vatandaşıyım” diyordu. Kendisine sağlanan imtiyazları Filistin halkının yanında olarak, gücü yettiğince onların zarar görmesini engellemek için kullanmaktı amacı. Vicdanı ancak böyle rahatlayacaktı.

Yanıldı Rachel…

Bilmiyordu, Siyonist İsrail, beyaz bir ABD vatandaşı olmasından çok safını kimden yana belirlediği ile ilgileniyordu. Müslüman değildi Rachel Filistin halkı gibi veya Arap değildi. İsrail’in müttefiki ABD’nin vatandaşıydı. Kim olduğundan çok nerde durduğu önemliydi İsrail için ve Filistin halkına reva görülen zulümden payına düşeni alacaktı durduğu yerin diyetini ödercesine.

Siyonistler İsrail terör devletinin kurulabilmesi için Almanya’da yaşlı ve özürlü Yahudileri Hitler’in katletmesine fırsat vermemiş miydi? Amaca ulaşmak için her yol mübah değil miydi Siyonist zihniyetinde?

Savaşın ahlakını yerle bir etti buldozerler, bir Rachel ve binlerce Filistinli’yi katlederek.

Şeyh Ahmed Yasin…
Rachel Corrie…

Biri davanın ve imanın,
Biri vicdanın sesi…
Susmadı…
Hala yankılanıyor…

(Ebrar Pınar KARA  /  Kudüs Yolu)