Kur’an’ın, ilk dönem inzal olan Müzzemmil, Müddessir ve Kalem sûreleri başta olmak üzere baştan sona çok açık ve net olarak ortaya koyduğu ve gerek Kur’an’ı sahada pratiğe aktaran Rasulullah ve ilk neslin mücadele örnekliğinde ve gerekse önce Rasullerin (a.s.) mücadele örnekliğinde müşahhas olarak kendini gösteren İslami mücadelenin ilk ve temel esası, cahiliyeden ilkesel hicret/ayrışma ve beraat ilanı perspektifidir. “Lâilahe” akidesinin, toplumsal-siyasal pratikteki, sahadaki karşılığı budur.

İşte ne yazık ki son yıllarda bu apaçık Kur’ani/Nebevi ölçüler unutulup terk edilerek, güncel-konjonktürel gelişmeler bu Kur’ani/Nebevi ölçüler-ilkeler ışığında değerlendirilecek ve güncele dair bu ilkeler ışığında tutum ve duruş belirleneceği yerde, güncel gelişmelerin cazibesine kapılma ve ölçülerden-ilkelerden bağımsız maslahat algılarıyla hareket etme yanlışlarına düçar olunmuş, “cahiliyeden ilkesel ayrışma” hak tutumundan vazgeçilerek, “merhale fıkhı” gibi kulağa hoş gelen demagojiler eşliğinde “cahiliyeyle bütünleşme” sürecine girilmiştir.

Şükrü Hüseyinoğlu'nun makalesini okumak için tıklayınız