Bizim Furkan hevesledi ve bundan beş ay önce eve bir muhabbet kuşu aldık. Renginden mülhem ismini Leylak koydu Furkan. Leylak kendini bize sevdirdi ve evin bir ferdi oldu.

 

Lakin dün, kendince bir fırsat bularak balkon perdesinin arasından uçup gitti. Durumu öğrenen Furkan ağladı, biz de artık evin bir ferdi olan Leylak'ın gidişine üzüldük tabi. Bir ümitle de kafesini balkona koydum, belki döner diye.

 

Mahallede sordum, bazı muhabbet kuşlarının geri döndüklerini söyledi bir amcamız, ümitlendim. Tabi dönmeyenlerin kendilerinden büyük kuşlara yem olduklarını da öğrenmiş oldum. Lakin en son bu sabah kafese bakıp Leylak'ın gelmediğini gördüğümde umudum kalmadı. Ondan bize hatıra, kafesi ve bu ve benzeri fotoğrafları kaldı.

 

 

Leylak kendince bir fırsat bulup "özgürlüğe" uçmuş oldu. Oysa gerçekte ise, "özgürlük" adına terk ettiği yuvasından olup başka kuşlara yem olacağı bir belirsizliğe kanat açtı.

 

Leylak'ın bu geri dönüşü olmayan uçuşu, aklıma "özgür birey", "özgür kız" olmak için yuvalarından "uçan", aile bağlarından koparılan genç kızları getirdi aklıma.

 

"Özgür birey" olma hevesiyle çıktıkları yolda şehvetperestlerin şehvet sofralarına meze olmalarını, otel odalarından atılıp katledilmeleri gibi akibetlerini hatırladım.

 

(Şükrü Hüseyinoğlu / İslam ve Hayat)