Hayatını Kaybetti

Kaybetmiş!  Öyle diyorlar.

Nedir ki hayatı kaybetmek? Belki hayatın içinde kendini kaybetmektir. Belki de hayatta sunulan imkanları kaybetmek.

“Size(dünyada), öğüt alabilecek olanın öğüt alabileceği kadar ömür vermedik mi?”(35/37)

Hayatı kaybettikten sonra ne diyecek orada? “Keşke toprak oluverseydim” mi?

Hani kaybettiydi hayatını? Neden yok oluvermeyi istiyor peki? Toprak kadar değersiz, toprak kadar cansız, toprak kadar sıradan oluvermeyi?

Hayattayken kaybettiklerine mi, yanında götüremediklerine mi bir serzeniş, toprakla yapılan bu değiş tokuş? Akıl kârı mı, kârlı bir ticareti terk edenin toprağa imrenmesi?

-Hayatını kaybetti işte!

O kadar.

Dünyevi bakışla bir “kazanç / kayıp” muhasebesi…

-“Kaybetti”, “ Kayboldu” , “ Gidiverdi” , “ Ansızın, zamansız ayrılıverdi”.

Yani son, bitti.

Varsa bir son, peki bu sözler de neyin nesi?

“Keşke toprak oluverseydim!” , “Orada bir değil, binlerce yok oluşu çağırın!”

Kaybetti değil miydi hayatını?

Kendisine hayat verecek şeylere çağrılınca, o nerelerdeydi?

Ve nerede şimdi, feda edemedikleri, unutamadıkları ve hayatta vazgeçemedikleri?

Peki, şimdi “hayatı” nerede?

-Dedik ya! “Hayatını kaybetti”.

Eğer “ hayat” kaybolduysa bu iki kelimelik cümleden,

çıkarıverelim biz de o zaman,

yani kısaca,

-“kaybetti”…

(Fatma Ceren yazarak düşündü)