İsmail Demirbaş / Dünya Bizim

Rahman olan Allah'tan bir rahmet olarak hayatımıza giriveren Ramazan işte bitiyor. Geldi ve gidiyor. İnsan gibi, hayat gibi… Hiçbir şey kalıcı değil. “Yeryüzünde bulunan her şey fanidir. Ancak azamet ve ikram sahibi Rabbinin zatı bakidir.” (Rahman Suresi: 25-26)

Ramazan kerimdir. Ramazan'da nazil olmaya başlayan Kur'an kerimdir. Kur'an’ı nazil eden Allah kerimdir. Fakat “İnsan Rabbine karşı çok nankördür.” (Âdiyat Suresi: 6)

İnsan kadir kıymet bilmez. İnsan bilseydi, kendini bilseydi, haddini bilseydi, Rabb’ini bilseydi nankör olmazdı. İnsan bilmediğini bilirse, gözünü, kulağını, kalbini mühürlemek yerine, kilitlemek yerine açarsa, kendini öğrenmeye açarsa, Ramazan ona çok şey öğretir. Çünkü Ramazan bir okul gibidir. Yoğunlaştırılmış, bir aya sığdırılmış, fakat etkisi yıl boyunca sürebilecek bir müfredatı ve tedrisatı vardır.

Ramazan ancak talip olanlara öğretir. Yemek yerine aç kalmayı, konuşmak yerine susmayı, hız yerine yavaşlamayı, öfke yerine sabrı, biriktirmek yerine dağıtmayı, “ben” demek yerine “sen” demeyi, “biz” demek yerine “siz” demeyi, açılmak yerine çekilmeyi, isteyerek değil istemeyerek özgürleşmeyi, sahip olarak sevinmeyi değil sahip kılarak sevinmeyi, sınırlarımızı dünya ve âlem ötesine taşımayı, Allah'a kalben yaklaşmayı, el uzatmayı, el tutmayı, el vermeyi, veren el olmayı öğretir.

Ramazan, zaman bilincini, ânı değerlendirmeyi, vakti yönetmeyi öğretir. Gecenin sonunda kalkmayı, şehrin semalarını kaplayan ezan seslerini fark etmeyi, kendimizi tutmayı öğretir. Son günlerinde Kadir gecesini ararken; aramayı, beklemeyi, bulmayı ve bulduğumuzun kadir kıymet olduğunu öğretir. Kur’an’ın indiği geceye, güne, aya, dağa, şehre, insana dilediği kıymeti veren Allah'tır. Dilediğinden de kıymeti çekip alan Allah'tır.

Ramazan çekip gitmeden hadi bir gayret daha. Bu ayı fırsat bilerek alacaklarımızı alalım, atacaklarımızı atalım.

Şimdi kendimizle konuşma zamanı:

Ey benim tembelliğim,

Ey benim cimriliğim,

Ey benim korkaklığım,

Ey benim riyam,

Ey benim bencilliğim,

Ey benim kibrim,

Ey benim kuruntularım,

Ey benim hırslarım,

Ey benim boş işlerim…

Siz bana ait değilsiniz. Yakışmıyorsunuz bana. Ben sizden razı değilim. Siz daha çok şeytana yakışıyorsunuz. Yıllarca omuzumda yüktünüz. Belimi büktünüz. Sizi ait olduğunuz yere atıyorum. Sizden kurtuluyorum.

Attıkça rahatlıyorum.

Attıkça hafifliyorum.

Attıkça bağımlılıklarından kurtuluyorum.

Attıkça özgürleşiyorum.

Şimdi itikâf vakti. Kendi içimize çekilme zamanı. Şimdi modern hayatın dayatmalarına karşı meydan okuma vakti: “Bak ben böyle de yaşayabiliyorum. Senin kölen değilim. Az yiyerek, az uyuyarak, az konuşarak, az görüşerek, az gülerek, az tüketerek de yaşayabilirim. Seni çevrim dışı bırakarak, senin ağlarına bağlanmadan da yapabilirim” deme vakti.

Şimdi bin aydan daha hayırlı, bir insan ömrüne bedel Kadir gecesini arama vakti. “Allah'ım sen affedicisin. Affetmeyi seversin. Bizi de affediver” deme vakti. Geçmişini, yaptıklarını düşün.

Bir kez gönül yıktın ise

Bu kıldığın namaz değil

Yetmiş iki millet dahi

Elin yüzün yumaz değil

Bir gönülü yaptın ise

Er eteğin tuttun ise

Bir kez hayır ettin ise

Binde bir ise az değil

Şimdi daha çok okuma, düşünme, dua etme, tövbe etme, zikretme, infak etme vakti. Dün aramızda olup bugün aramızda olmayanlar var. Geçen Ramazan'da aramızda olup şimdi aramızda olmayanlar var. Bu yüzden bu geceni kadir bil. Her geceni kadir bil. Varsay ki bu son namazın, bu son orucun, evden son çıkışın, sevdiklerini son görüşün, son duan, son tövben…

Gördün mü? Bak hayatın anlamı nasıl değişti. Sevdiklerine bakışın nasıl değişti. Şimdilik varsayım ama bir gün gerçek…

“… Ne biliyorsun belki de o saat yakındır.” (Şura Suresi: 17)