Sistem, yol ve yöntem şeklinde, düzen ise belli yöntem, ilke veya yasalara göre kurulmuş nizam, sistem ya da bir devletin belli başlı ilkeleri bakımından yönetimde tuttuğu yol, yönetim biçimi, rejim şeklinde tarif edilmektedir. Rejim de aynı anlama gelecek tarzda yani bir devletin yönetim biçimi olarak tanımlanmaktadır.

Din kelime olarak ‘itaat etmek, idare etmek, yol, kanun, şeriat, tarikat, millet’; deyim olarak ise insan hayatını düzenlemek amacıyla konulan kurallar bütünü anlamına gelmektedir. Bu kurallar, Allah tarafından konulmuşsa, buna İslam, insanlar tarafından konulmuşsa buna da beşeri din denilmektedir. Dolayısıyla din de –ister hak din, ister batıl din olsun- bir sistemi, bir yönetim biçimini öngörmektedir.

İslam, Allah nezdinde kabul edilen Hak din iken, beşeri din/ler ise Allah nezdinde kabul edilmeyen batıl din(ler)dir. (Al-i İmran, 3/85) Çünkü Allah nezdinde din tektir, o da İslam’dır. (Al-i İmran, 3/19) Bu nedenledir ki Hz. Adem (as)’dan bu yana gelen bütün peygamberlerin getirdiği dinin ortak adı İslam’dır. Nitekim “İbrahim ne Yahudi ve ne de Hıristiyan’dı: ancak o, Hanif (muvahhid) bir Müslüman’dı…” (Al-i İmran, 67); aynı şekilde Hz. Nuh (a.s.) ile ilgili Yunus Suresinde (Yunus, 72), Hz. Yusuf (a.s.) ile ilgili Yusuf Suresinde (Yusuf, 101), Hz Süleyman (a.s.) ile ilgili Neml Suresinde (Neml, 44), Hz. İsa (a.s.) ile ilgili Maide Suresinde (Maide, 111) ve benzeri diğer ayetlerde de diğer peygamberlerin de Müslüman oldukları açıkça belirtilmiştir. Dolayısıyla İslam’ın dışında kalan ve insanların/toplumların hayatlarını düzenleme iddiasıyla kanun/hüküm koyan bütün diğer dinler ise batıl dinlerdir.

Dolayısıyla ben Müslüman’ım diyen bir kimsenin İslam’dan başka bir din; İslam’ın öngörmediği/uygun görmediği bir yönetim biçimi araması ya da seçmiş olması, Din’i (İslam’ı) başka –batıl- bir dinle(rle) veya bu din(ler)in bir parçası ile –sanki eksik imiş gibi- tamamlamaya çalışması asla kabul edilemez. Çünkü İslam Dini, tamamlanmış (Maide, 5/3) ve kitabında da hiçbir şey eksik bırakılmamış bir dindir (En’am, 6/38). Hz. Muhammed (as) da son peygamber (Ahzab, 33/40), Kur’an-ı Kerim de son kitaptır. Yani artık yeni bir peygamber ve dolayısıyla da yeni bir kitap gelmeyecektir. Çünkü Hz. Muhammed (as), âlemlere rahmet olarak gönderilmiş bir peygamberdir (Enbiya, 21/107). Bu, Hz. Muhammed (as) kıyamete kadar gelecek bütün insanların peygamberi olduğu anlamına gelmektedir. Yani Hz. Muhammed (as), diğer peygamberlerden farklı olarak belirli bir dönem, belirli bir kavme gönderilmemiştir.

PEYGAMBERSİZ, İSLAMİ MÜCADELE OL(A)MAZ

Kur’an-ı Kerim’de Peygamberle ilgili ayetlere baktığımızda, bütün ayetler Peygambere iman etmeyi (Bakara, 2/177; Nisa, 4/136), O’na kayıtsız, şartsız itaat etmeyi (Nisa, 4/59, 64, 80; Al-i İmran, 3/31-32; Ahzab, 33/36) O’nu örnek almayı (Ahzab, 33/21, Mumtehine, 60/4) emretmektedir. Dolayısıyla bu ve benzeri ayetlerden, ancak Peygamber örnekliğinde verilecek bir mücadelenin İslami bir mücadele olacağı kolaylıkla anlaşılmaktadır. Hz. Peygamber (as)’ın Veda Hutbesi’nde “size iki şey bırakıyorum, şayet sarılırsanız dalalete düşmezsiniz; bu iki şeyden biri Kur’an-ı Kerim, diğeri ise Sünnetimdir” buyurması da bunu teyid etmektedir. Dolayısıyla bir mücadelenin, İslami mücadele olabilmesi için, bu mücadelenin Allah’ın rızasına uygun olması ve hedefinin de, bu hedefe ulaşmak için izlenilen yol ve yönetimin de mutlaka İslami olması gerekmektedir. İşte o zaman böylesi bir mücadelede gösterilecek çaba ve gayret salih amel/amel-i hasene olacaktır. Aksi halde gösterilecek amel bir iştir, ama salih amel/amele hasene değildir. Zaten bir amelin salih amel olabilmesi için, o ameli işleyende üç şartın bulunması gerekmektedir. Bu şartlardan biri, o kişinin mü’min olması, (çünkü mü’min olmayanların ameli makbul değildir; Al-i İmran, 3/91; İbrahim, 14/18); ikincisi, o ameli sadece Allah rızası için yapmış olması (Beyine, 98/5), üçüncüsü ise Şâri’nin koyduğu ölçüler dâhilinde o amelin işlenmiş olması gerekmektedir. Aksi halde, işlenen amel, salih ya da amel-i hasene yani Allah tarafından kabul edilebilir bir amel olması mümkün değildir.

Bu anlatılanlardan da anlaşılmaktadır ki, bizler Peygamberleri ve onların küfürle, şirkle ve tuğyanla mücadele yöntemlerini örnek almak zorundayız. Bu nedenledir ki Peygamberlerin mücadele şekilleri ve yöntemleri Kur’an-ı Kerim’de uzun uzun anlatılmıştır (Yusuf, 12/111). Dolayısıyla Müslümanlar, sadece, peygamberlerin ailesiyle, çevresiyle, kavmiyle olan ilişkilerinde izledikleri yol ve yöntemi değil, aynı zamanda hatta belki de öncelikli olarak verdikleri tevhidi mücadeleyi örnek almakla mükelleftirler. Çünkü Peygamberlerin esas sorumluluğu, Allah’tan aldıkları mesajı, kendilerine öğretilen/gösterilen metoda/yönteme uygun olarak insanlara ulaştırmaktır. Zaten her peygamber de, bir tek amacı gerçekleştirmek üzere gönderilmiştir. Bu amaç ise, insanları tek ilah olan Allah’a ibadet etmeye ve tağuttan kaçınmaya davettir (Nahl, 16/36). İnsanların bu mesajı kabul edip icabet etmeleri ya da etmemeleri, peygamberlerin sorumluluğunda değildir. Usulüne/metoduna uygun olarak davet etmiş olmalarına rağmen insanlar iman etmemişler ise, peygamberlerin (ve dolayısıyla mü’minlerin) bu konuda yapacakları başka bir şey yoktur. Nitekim Allah’u Teâlâ ayetlerinde peygambere hitapla; ‘Onlar iman etmiyorlar diye kendini helak mi edeceksin, (Şuara, 26/3; Kehf, 18/6) biz istersek hepsini iman ettiririz. Sen onlara tebliğ etmekle mükellefsin, onların üzerine bekçi/muhafız değilsin’ buyurmakla, başta peygamberler olmak üzere bizlerin de tebliğde yetki ve sorumluluğumuzun çerçevesini belirtmiş olmaktadır.

Bu çerçevede Hz Nuh (as), tevhid mücadelesine bıkmadan, usanmadan 950 sene (Ankebut, 29/14) devam etmiştir. Gece, gündüz demeden sürdürdüğü bu mücadelesinde, bir bıkkınlık, bir ümitsizlik de asla söz konusu olmamıştır. Hz. Nuh (as), kavminin şirkteki ısrarına rağmen mücadelesini devam ettirmiş, ancak bu mücadelesine rağmen kendisine iman eden insanların sayısı bir ailenin fertleri kadar, hatta daha az olduğunu Kur’an bize bildirmiştir. Nitekim bir ayette, ‘onunla birlikte çok az kimse iman etmişti’ buyurulmaktadır (11/40). Ama bütün bu sıkıntılara rağmen Hz. Nuh (as) davasında, davet şeklinde ve tebliğ yönteminde bir değişikliğe gitme ihtiyacı duymamıştır.

Bu tavrın, davetteki bu azmin, bizler, Hz. İbrahim (as)’da da, Hz. Musa (as)’da da ve diğer peygamberlerde de aynı şekilde devam ettiğini görmekteyiz. Hiçbir peygamber içinde yaşadığı küfür sistemi karşısında ümitsizliğe düşmemiş, karşılaştığı zorluklardan dolayı davet yönteminde bir değişikliğe gitme ihtiyacı duymamıştır. Aynı zamanda içinde yaşadıkları şirk sistemiyle uzlaşmamış, onlarla birlikte, onların kural ve kurumlarıyla iç içe, hiç bir şey olmamış gibi yaşamamıştır. Dünyaya ve dünyanın içindekilere bakışları da hep aynı olmuştur. Her bir peygamber, tevhid mücadelesinde, acele olan için değil, ahir olan için mücadele etmiştir. Çünkü onlar için ahir olan, ilk olandan yani içinde yaşadığı dünyadan daha hayırlıydı.

Her peygambere indirilen vahyi değiştirmek nasıl mümkün değilse ya da değiştirmeye kalkışmak ne derece günahsa, aynı şekilde, bu ilahi vahyi insanlara götürme yol ve yöntemini değiştirmeye kalkışmak da aynı derecede günahı gerektirir. Zaten hiçbir peygamber, bu metodun dışına çıkmadığı gibi şartların değiştiği bahanesiyle metodu/yöntemi değiştirmeye kalkışmamıştır. Merhum Şehid Seyyid Kutub’un da isabetli bir şekilde belirttiği gibi ’Kur’an’ın indirilişi nasıl Rabbani ise, onun insanlara ulaştırılma tarzı/yöntemi de Rabbanidir.’ Bir Müslüman için peygamberlere itaat etmek, imani bir sorumluluk olduğuna göre, peygamberlerin izlemiş oldukları bu yol ve yöntem de onlar için uyulması gereken bir mükellefiyettir, bir sorumluluktur. Çünkü bu mükellefiyet Müslümanlar için aynı zamanda bir ibadettir.

Üstelik bu metoda uygun olarak faaliyet gösterip göstermemek, Müslümanların tercihlerine de bırakılmamıştır. Çünkü bu, Müslümanlar için akidevi bir zorunluluktur. Zaten, İslam’ın gözettiği hedefleri, İslam’ın öngördüğü ilke, esas ve metoda riayet etmek şartıyla gerçekleştirme faaliyetleri, ancak ‘İslami Faaliyet’ler olarak adlandırılabilir. Çünkü bu faaliyetlerin gerçekleştirilmesinde, faaliyetlerin kendisi kadar, izlenen yöntem ve metod da önemlidir. “Bir farzın yerine getirilmesi için gerekli olan şeyler de farzdır” kaidesi gereğince bir faaliyetin İslami olabilmesi için izlenen yol ve yöntemin de mutlaka İslami olması gerekmektedir. Peygamber Efendimiz ya da Kur’an’da zikri geçen diğer peygamberler, kendi dönemlerindeki despotik ve oligarşik güçlere karşı verdikleri tevhidi mücadelede, bu anlamda taviz vererek asla uzlaşma yolunu denememişlerdir. Dolayısıyla Peygamberlerin tevhidi mücadeledeki bu tavrı, her dönemde –özellikle de günümüzde- mücadele veren Müslümanlar için vazgeçilmez bir örnektir. Çünkü tevhidi mücadelede, Müslümanlar için öncü ve örnek alınacak şahsiyetler Peygamberlerdir.

Son Peygamber dâhil Kur’an’da zikri geçen diğer peygamberlerin tamamı, bütün zorluklara, kendilerine yönelik saldırılara ve işkencelere rağmen, hiçbirisi, hiç bir zaman İslâm’ın ilkelerini pazarlık konusu yapmamış, müşriklerle uzlaşmaya yanaşmamıştır. Bu konuda en ayrıntılı örneği son peygamber Hz. Muhammed (as)’ın hayatında görmek mümkündür. Mekke’de zulmün, vahşet ve işkencelerin tarihe kara bir leke olarak geçtiği o karanlık dönemde, hem kendisine, hem de mü’minlere insanlık dışı baskı ve işkence yapılırken, işkenceleri durdurmak ya da biraz olsun hafifletmek için bile tevhidden ve ilkelerinden en küçük bir taviz dahi vermemiştir. Mekke’nin müşrik önderlerine, müstekbirleşen yöneticilerine, zenginlikle şımaran siyasi zorbalara karşı iletilmesi gereken ilahi mesajı gizlemeye, çarpıtmaya yeltenmemiş, putları ve putçuları övecek tavır kesinlikle sergilememiştir. Kendisinin ve mü’minlerin hayatı pahasına, işkencelere, boykotlara rağmen, kimseden çekinmeden, sözlerini eğmeden, bükmeden, müşrik önderlerin hoşuna gitmese de Kur’an’ı ve Allah’ın hükümlerini, açık ve net bir şekilde insanlara tebliğ etmiştir.

Hz. Peygamber (as)’ın ihtiyaç duyduğu zamanlarda bile müşriklerden yardım kabul etmemiş ve onlarla uzlaşma yoluna gitmemiştir. Bunun örneklerini siyer kitaplarında çokça görmek mümkündür.[1] Ayrıca İslami mücadele sürecinde müşriklerle her türlü ittifakın Resulullah tarafından uygun görülmediği, bundan şiddetle kaçındığı gerçeği naslarda da açıkça belirtilmiştir. Nitekim Kafirun Suresi, Müslümanlarla diğer batıl din mensuplarının bir arada, uzlaşmış olarak, birbirlerinin dinlerini kabul etmiş şekilde bir arada yaşamalarının mümkün olmadığını açıkça bize göstermektedir. Bu suredeki ve diğer surelerdeki ayetler, Müslümanlarla müşrikler arasındaki ayrılığın kesin ve net olduğunu, gri herhangi bir noktanın bırakılmadığını açık ve kesin bir emir olarak bize bildirmiştir. ‘Sizin dininiz size, benim dinim bana’ (Kafirun, 109/6) ayeti bu ayrılığı ve uzlaşmanın asla mümkün olmayacağını kesin bir şekilde ortaya koymuştur.[2] Resulullah (as) da bir Hadis-i Şerifi’nde açıkça “Müşriklerin ateşiyle aydınlanmayınız” diye emretmesi (Nesai, K. 48, B. 52) de müşriklerle uzlaşmanın, onlardan yardım istemenin mümkün olmadığını göstermektedir.

Bu da bize gösteriyor ki, tevhid ile şirkin, küfür ile imanın, mü’min ile kâfirin, muvahhid ile müşrikin, uzlaşı içerisinde bir arada, birbirlerinden memnun bir şekilde yaşaması asla söz konusu değildir. Bu, konjonktürel ya da içtihadla değiştirilebilecek bir durum da değildir. Çünkü İslam’da, tevhid ile şirk arasında uzlaşma veya orta çözüm yolu yoktur. Ancak, Hak veya batıl, hayır veya şer, doğru veya yanlış, hidayet veya dalalet, nur veya karanlık, adalet veya zulüm birbirinden ayrı ve birbirine zıt olarak varlıklarını sürdürebilirler. Şirkin, tuğyanın nedeni ve üreticisi olan beşer aklının ürünü beşeri dinlerle uzlaşmak, onların uygun gördüğü ya da dayattığı yol ve yöntemleri uygulamak asla İslami olmayacaktır. Çünkü Kur’an tarihi bize Hz. Musa (as) ile Firavunu, Hz. Muhammed (as) ile Ebu Cehil’i; Hak ile batılı, Müslüman ile kâfiri uzlaşı içerisinde, birbirlerinden rahatsız olmadan yaşadıklarını göstermemektedir. Günümüzde hiç kimsenin de Nuh (as) ile Firavun’u, İbrahim (as) ile Nemrud’u, Muhammed (as) ile Ebu Cehil’i bir arada, Dar’u Nedve’lerde göstermeye, aynı meclislerde yan yana birbirlerinden memnun bir şekilde oturtmaya hakkı ve yetkisi yoktur. Çünkü Nisa Suresi’nde “O, size Kitapta: ‘Allah’ın ayetlerinin inkâr edildiğini ve onlarla alay edildiğini işittiğinizde, onlar bir başka söze dalıp geçinceye kadar, onlarla oturmayın, yoksa siz de onlar gibi olursunuz’ diye indirdi” (4/140; En’am, 6/68) buyurmak suretiyle Müslümanlar için bir tehlikeye işaret etmektedir. Çünkü bu ayetlerde belirtilenlerin aksine bir gayret ve çaba, kişinin Müslümanlığını tartışmalı hale getirir. Ayrıca Kur’an’da, İslam ile diğer batıl dinleri ve savunucularını uzlaştırmaya dönük bütün çabalar reddedilmiştir. Son Peygamber Hz. Muhammed (as)’ın uzlaşma karşısındaki tavrı ise bugün her Müslüman’ın örnek alacağı tarzda nettir. Hiç kimsenin bunu evirip çevirmesine ve içinde yaşadığımız şirk sistemlerinin karşı çıkmadığı yol ve yöntemleri konjonktürel şartlar gereği Müslüman kitlelere İslami kılıflara büründürerek dayatmaya hakları yoktur.

İSLAM İLE BEŞERİ DİNLER ARASINDAKİ TEMEL ÇELİŞKİ; AKİDEVİDİR

Beşeri dinlerle İslam dini arasında giderilmesi asla mümkün olmayan temel farklar bulunmaktadır. Beşeri dinlerde, beşer iradesi esastır. Bu iradenin azınlık, ya da çoğunluk olması önemli değildir. Her iki halde de, hüküm koymada ilahi vahiy değil, beşer iradesi esas alınmaktadır. Bu ise, beşer iradesinin ilahlaştırılması anlamına gelmektedir. Oysa İslami hükümleri esas alan sistemlerde, ilahi vahiy esas alınmaktadır. Yani helal ve haramı tayinde, kanun ve şeriat vaz’ etmede, halk iradesi ya da halkın ‘çoğunluğu’ kavramının hiçbir anlamı ve önemi yoktur. Nitekim ‘Yeryüzündeki insanların çoğuna uyarsan, seni Allahın yolundan saptırırlar’ (Enam, 6/116) ayeti de bunu teyid etmektedir. Dolayısıyla çoğunluk şirk olan bir günahı benimsemiş olsa, bu, asla mazur görülemez ve gösterilemez. Mesela, çoğunluk faizin, zina ve içkinin helal/kanunen meşru olduğunda birleşse, şer’i/İslami çerçeve içerisinde bunlar yine haramdır ve bunların haramlıklarını kabul etmeyen bütün insanlık da olsa Allah’ın haram kıldığı şeyleri helal kılmaya yeltendiğinden dolayı ‘bütün insanlık’ müşrik ve kâfir olur. Bu, İslam ile beşeri dinler arasındaki temel ve giderilmesi söz konusu olmayan bir çelişkidir.

Kısacası İslam’da meşruiyetin kaynağı vahiy’dir, beşeri dinlerde ise beşer/insan aklıdır; yani heva ve hevestir. (Furkan, 25/43) Beşeri dinlerde ya parmak usulü ile halkın çoğunluğunun kararı ya da zorbalık ve despotlukla egemenlerin kararı esas alınır. Helal ve haram koyucu, halkın iradesiyle belirlendiği iddia edilen parlamentolardır. Yani parlamentolar/meclisler/senatolar/kongreler, Allah’ın haram kıldığı zinayı, içkiyi, kumarı, faizi helal, Allah’ın helal kıldığı hicabı, nikâhı vb diğer helal olan şeyleri ise yasaklayarak haram kılabilir. Çünkü beşeri dinlerde tek belirleyici unsur, halkın iradesinin temsilcilerinden oluşan parlamentolardır.

Oysa İslam’da, bir şeyin meşru olup olmadığının sınırlarını Allah (cc) tesbit eder. Ancak O, emir ve hükmü koyabilir, helal ve haramı O tayin edebilir. Çünkü Allah’tan başka hiçbir kimsenin hüküm koymak hak ve yetkisi yoktur. (En’am, 6/57; Yusuf, 12/40, 67; Kasas, 28/70, 88 vs.) Allah’ın hükmünün dışında kalan bütün hükümler cahili hükümlerdir ve bu hükümleri kabul etmek, hüküm koyanları Allah’a şirk koşmak ile aynı anlama gelir. (Maide, 5/50) Ben Müslüman’ım diyen bir kimse, tek başına da kalsa, asla şirki mazur göremez ve gösteremez. Çünkü bilir ki, Allah’u Teâlâ diğer günahları affetse de, şirki asla affetmeyecektir. (Nisa, 4/48, 116) Dolayısıyla İslam Dini ile beşeri dinlerin; uzlaşması, barışık bir şekilde bir arada yaşaması asla mümkün değildir. Çünkü beşeri din/ler (Beşer aklının ürünü her türlü ideoloji ve izmler) ayrı bir din, İslam da ayrı bir dindir. ‘Sizin dininiz size, benim dinim de bana’ (Kafirun, 109/6) ayeti, şirkle uzlaşmayı, onunla bir arada yaşamayı kesinlikle yasaklamıştır.

Müslümanlar olarak laikler, Kemalistler veya emperyal ve Siyonist destekli ılımlı İslamcıların saldırıları nedeniyle ahiretimizi tehlikeye atacak hiçbir tavır geliştiremeyiz, geliştirmemeliyiz. İlkeli davranışta duygusallığa asla yer yoktur. Şayet olsaydı, Hz. Peygamber (as), gözlerinin önünde iniltileri arş-ı alaya çıkan sahabelerine yönelik olarak yapılan işkencelerden dolayı geri adım atar ya da bu işkencelerin sona ermesi için uzlaşma yoluna giderdi. Bu asla olmadığına göre, bizim de haklı gibi görünen ama asla haklı olmayan şu ya da bu gerekçelerle duygusal davranarak olmazsa olmaz ilkelerimizden taviz veremeyiz, vermemeliyiz.

Bizler, “bir elime güneşi, diğer elime ayı verseniz dahi, ben bu davadan vazgeçmem”; “Üzülme Allah bizimle beraberdir” (Tevbe, 9/40) diyen bir Peygamberin ümmetiyiz. Bizler “İnanıyorsanız/iman ediyorsanız üstün olan sizlersiniz” (Al-i İmran, 3/139) “Peygamber sizin üzerinizde, siz de insanlık üzerinde şahitlersiniz’ (Bakara, 2/143) buyuran Allah’ın kullarıyız! Dünyaya hükmetme, kendilerine iktidar verildiğinde iyiliği emretme, kötülükten nehy etme görevini yerine getirmekle (Hacc, 22/41) ve “hakka rehberlik etme ve adaleti icra etmekle” (A’raf, 7/181) mükellefiz. Oysa bugün zulme maruz kalmış, adaleti küfür güçlerin organizasyonlarında bekler haldeyiz. Irki, kavmi, coğrafi nedenlerden dolayı ümmet bütünlüğümüz parçalanmış ve dolayısıyla ümmet bilincini kaybetmiş durumdayız. İslâm, tevhîd dinidir, vahdet dinidir. Tevhid dini ise bir ümmet olmamızı emretmektedir. Nitekim Allah-u Teâlâ biz Müslümanları, “ümmetün vahide” (Enbiya, 21/92; Mü’min, 40/52) olarak vasıflandırmaktadır. Kur’an, “Allah’ın ipine sımsıkı, ama topluca/cemian sarılmamızı, parçalanıp, dağılmamamızı (Al-i İmran, 3/103) istemektedir. Bütün bu emirlere rağmen bizler neden ümmet bilincini kaybettik sorusunu kendimize sormalı ve cevabını da mutlaka vermeliyiz ki ümmet bilincini yeniden kuşanabilelim. Bu gerçekleşmeden bu zillet içerisinde yaşamamız devam edecek ve emperyal işgal ve istiladan da kurtulmamız mümkün olmayacaktır.

Tevhidi mücadelede yani İslam’ın hayat kılınma mücadelesinde örneğimiz Hz. Muhammed (as)’dır. Hz. Peygamber (as) kendisine yapılan bütün tekliflere rağmen bu mücadele yönteminde asla vazgeçmemiştir. Bir yandan sahabesi işkencelerden geçirilerek kimileri şehid edilirken, kimileri de Allah’ın yardımı ne zaman ey Allah’ın Resulü çığlıklarına rağmen müşriklerle uzlaşmamış, izlediği yol ve yönteminde yumuşamaya gitmemiştir. Sahabesi akıl almaz işkencelere, ambargolara tabi tutulmasına rağmen, müşriklere boyun eğmemiş, Dar’u Nedvelere gidip onların hükümlerini/kanunlarını kabul etmeye meyl etmemiştir. Sahabeden Habbab bin Eret (ra) Allah’ın yardımı ne zaman diye sorduğunda, Hz. Peygamber(as)’ın verdiği cevap İslami mücadelede sabrın ve kararlılığın önemini göstermektedir; “Sizden önce geçenlerden birinin başının ortasına testere konur ve ayağına kadar kesilirdi de bu onu dininden döndürmezdi. Demir taraklarla taranır, etiyle kemiği ayrılırdı da bu onu yine dininden döndürmezdi.” Sonra Peygamber (as) buyurdu ki: “Allah’a andolsun ki, Allah Teâlâ bu dinin hâkim olmasını arzu etmektedir, öyle ki yolcu San’a’dan bineğine binecek, Hadramût’a kadar gelecek, Allah’tan başkasından ve koyunları için de kurttan başkasından korkmayacak. Ne var ki siz çok acele davranan bir topluluksunuz.” (İbn Kesir Tefsiri, Çağrı Y., 3/831-832)

Rabbimiz de Kur’an-ı Kerim’de “Allah’ın Yardımı Ne Zaman?” “Sizden önce gelip geçenlerin hali başınıza gelmeden cennete gireceğinizi mi sandınız? Onlara öyle bir yoksulluk, öyle dayanılmaz bir zorluk çattı ve öylesine sarsıldılar ki, sonunda elçi ve yanındakiler; ‘Allah’ın yardımı ne zaman?’ dediler. Dikkat edin, şüphesiz Allah’ın yardımı pek yakındır” (Bakara 2/214; ayrıca Ankebût 29/1-3 ) buyurmak suretiyle mücadelenin kolay olmadığını bize göstermektedir.

Bizler bir imtihan dünyasında yaşıyoruz; açlıkla, yoklukla/yoksullukla, mal ve canla ve çeşitli şekillerde imtihan edilmekteyiz. Aslolan bu imtihanı Allah’ın rızasına uygun olarak kazanabilmenin gayret ve çabası içerisinde olmaktır. Bugün İslam dünyasında, işbirlikçi ve emperyal devletler tarafından her Müslüman’ı -hatta halen az da olsa vicdan sahibi olan- her insanı üzen katliamlar gerçekleştirilmektedir. Bu insanlık dışı olaylar karşısında ancak Peygamberlerin verdiği tevhidi mücadele yöntemini esas alarak ayakta durabiliriz. Müşriklere dayanarak, onların yol ve yöntemlerini izleyerek Müslümanca bir mücadele vermemiz mümkün olmadığı gibi ayakta da kalmamız mümkün değildir. Bu süreçte her Müslüman üzerine düşen sorumluluğu yerine getirmekle mükelleftir. Sonucu meydana getirecek ancak ve ancak Allah’tır.

Ancak ne yazık ki içinde yaşadığımız ortam hakla batılın karıştı(rıldı)ğı bir ortamdır. Batılı temsil eden müşrikler, haktan yana görünerek insanları etkilemeye ve dönüştürmeye çalışmaktadırlar. Ne yazık ki başarılı da olmaktadırlar. Oysa Rabbimiz Kitabında Hak’la batılın birbirine karıştırılmamasını (Bakara,2/42), hakla batılın açık bir şekilde birbirinden ayrıldığını bizlere bildirmektedir (Bakara, 2/256). Ama buna rağmen bu, kendisini İslam’a nisbet eden kitleler tarafından çok fark edilememektedir. Ümid ve temennim Rabbim, bunu fark edecek basireti ve feraseti bizlere versin.

Ali KAÇAR/Genç Birikim

[1] Daha geniş bilgi için bkz; http://www.gencbirikim.net/islamda-mucadele-metodu-ve-demokrasi-ali-kacar/

[2] Ayrıca Kur’an-ı Kerim’de geçen şu ayetlere de bakılabilir; Mâide, 5/49; Kalem, 68/9; Nisâ, 4/89; İsrâ. 17/73-75; Kâfirûn, 109/1-6; Yunus, 10/15