"Onların ne etleri ne de kanları Allah'a ulaşır. Sizden O'na ulaşacak olan ancak takvanızdır. İşte böylece onları sizin emrinize verdi, onları size boyun eğdirdi ki, hidâyete erdirmesine karşılık Allah'ı tekbir edesiniz. Muhsinleri müjdele." (Hac, 37. ayet)

 

Bu ayet-i kerime bize Kurban ibâdetinin anlam ve şümulünü ifade ettiği gibi, varlık hiyerarşisiyle ilgili de önemli bir hususa vurgu yapar. O da, hayvanların, insanlara musahhar kılındığı, insanların hizmetine verildiğidir.

 

Modern ve post-modern tuğyan, Rabbimizin belirleyip bildirdiği bu varlık hiyerarşisini tekzip etmekte ve tahrif etmeye, değiştirmeye çalışmaktadır.

 

"Her şey insan için ve insan da Allah için, Allah'a kulluk içindir" şeklinde özetleyebileceğimiz bu hiyerarşiyi yok sayıp, önce insanı Allah'tan bağımsızlaştırıp kendi kendisinin rabbi ve ilahı haline getirme tuğyanını icra eden modern müstekbirlik, ardından da, insanı, Allah tarafından onun hizmetine verilmiş olan hayvan ve eşyanın esiri, hizmetçisi haline getirmeye çalışmaktadır.

 

Türkiye'de geçtiğimiz ay kabul edilen "Hayvanları Koruma Kanunu"nda yer alan kimi ifadeler, Rabbimizin belirleyip bildirdiği varlık hiyerarşisini alt-üst eden bu tuğyanı çağrıştırmaktadır.

 

Bugün sokaklarda sıkça karşılaştığımız, "köpeklerinin hizmetindeki insanlar", batıdaki iki asırlık dönüşümün artık tüm dünyada olduğu gibi yaşadığımız coğrafyada da yerleşik kültür olmaya doğru gittiğinin işaretlerini vermektedir.

 

Birkaç yıl içinde, "Hayvanları Koruma Kanunu"nu da öne sürerek Kurban ibâdetimize yönelik "hayvan hakları" maskeli çirkef sesleri daha sıkça duyacağımızdan emin olabiliriz.

 

Oysa, Rabbimizin yaratmış olduğu güzel varlıklar olan ve bizler için Rabbani bir emanet konumunda bulunan hayvanlara şefkat konusunda hiçbir dünya görüşü İslam'la ve kimseler de Müslümanlarla yarışamaz. Müslüman, karıncayı ezmekten dahi imtina eden insandır.

 

Lakin, bugün "hayvan hakları" denilen yaklaşım biçimi, hayvanlara şefkatin ötesinde, varlık hiyerarşisini tahrif etmeye, insanı hayvanların hizmetinde bir varlığa dönüştürmeye dönük bir tuğyanı ifade etmektedir.

 

(Şükrü Hüseyinoğlu / İslam ve Hayat)