Düşmanı gözümüzde büyüterek kendimize olan saygımızı yitiriyoruz. Bol keseden milliyetçilik naraları atıp biz şöyle iyiyiz, böyle tarih yazdık diye haykıra duralım tarih gözümüzün önünden akıp gidiyor. Biz geçmişle övünedururken şimdiyi kaybediyoruz. Varlık bilincimiz, esaslarımız, önceliklerimiz bir bir tarihin sayfaları arasında kayboluyor. Hiç gocunmuyoruz, silkelenmiyoruz ve pişkin pişkin hiçbir şey yokmuş gibi sorumsuzca yaşamaya devam ediyoruz. Ne yapmalı, nereden başlamalı da bu atalet, yorgunluk ve kendi başınalığımız son bulmalı diyemiyoruz. Başkalarının yaptığı salih amele gıpta ediyoruz, dua ediyoruz lakin kendi salih amellerimizi kendimizden ve toplumdan sakınıyoruz. Yaşamak diyoruz bunun adına…

Ölüme doğru koşan deli taylar gibi tüketiyoruz ömrümüzü. An be an ölüme doğru yaklaşıyoruz ama sonsuz yaşayacakmışız gibi bir hisle kavralıyoruz hayatı. Hiçbir şeyimiz eksik olmasın istiyoruz hayatta. Ev, araba, iş, yüksek gelir vs. vs. soğuk hesapların adamı oluyoruz birden. Performans toplumunun bir ferdi olmaktan müsterihiz. Herşeyi rakamlara indirgeyebiliyor ve her şeyi matematikle halletmeyi umuyoruz. Analizler, istatistikler ve zihnimize boca edilen onca gereklilik şartları içinde tarihi yorumlayıp şimdiye höykürüyoruz. Zannediyoruz ki her şey matematikten ibarettir. Ama matematiği yaratan Rabbin hesabının ne olduğunu bilmiyoruz. İki kere ikinin her zaman dört etmeyebileceği ihtimalini görmüyoruz.

Eskiden coşkuyla okunan marşlarda “her eylem yeniden diriltir beni” diye haykırırdık. Her eylem aktif olarak yeni süreçlere neden olurdu. Sonra bir şeyler değişti. Anonim yaşamın insafına terkettik kendimizi. Akışa dahil olduk. Düşünme eylemlerimiz bile konfor alanlarımız dışına taşmamaya başladı. Sanki biz mi kurtaracaktık dünyayı! Yine matematiğin azizliğine uğramıştık. Evet dünyayı biz kurtaramayabilirdik ama kendimizi kurtarmanın bir yolunu da bulmalıydık. Bu yol eylemeden geçen bir yoldu. Son ana kadar durmak bilmeyen, bitmek tükenmek bilmeyen bir enerji ile sürekli yolda olmak ve yolda kalabilmenin bir mücadelesi içinde olunmalıydı. İnsan eylemeye eylemeye yolun kıymetini, yolcunun değerini kaybedebilirdi.

İşte tüm bu buhranların yaşandığı bir anda tüm huzurumuzu kaçıracak bir kıyam hareketi gerçekleşti. Hamas’ın arslanları Kassam, Aksa Tufanı’nı başlattı. Tüm soğuk hesapları, istatistikleri, analizleri ve daha birçok şeyi kaldırıp attı. Bir avuç insanın tüm dünyaya kafa tutması gibi bir çılgınlığı öğretti bize. Düşmandan korkmamayı, kendimize olan öz saygımızı kaybetmemeyi ve dünyada hala uğruna mücadele edilebilecek nice değerlerin varolduğunu hatırlattı bize. İşgalci İsrail terör çetelerinin nasıl bir zalim olduğunu öğretti hepimize. İşgalcilerin ve onların iplerini ellerinde tutan zalimlerin hiç bir insani değere sahip olmadıklarını ve onların anlayacağı tek dilin güç kullanmak olduğunu hatırlattı bize. Zira hiç bir güç İsrail’in işkence yuvası hapishanelerinden o mazlum Filistinlileri özgürlüğüne kavuşturamazdı. Sayıları onbeşbini geçen şehitlerin kanı, Kassam Tugaylarıyla birlikte direnen Gazze halkının onuru siyonist yahudileri dize getirmiştir. Matematiğe iman edenlerin aslında matematiği yaratan rabbe iman etmeleri gerektiğini hatırlatan bir kıyamı gösterdi Gazze! Nice az toplulukların çok topluluklara galebe çaldığını yeniden öğreten bir kıyamı… sudan bir avuç içenlerle sudan kana kana içenlerin ayrıştığı ve tüm zalimlere karşı bir avuç inanmış mü’minle nasıl karşı konulduğunu gösteren bir öğreti…

İnsan nisyanla malüldür derler. Öğrendiğimiz şeyleri hayat düsturu haline getirmezsek çabuk unutabiliyoruz. Yaşam biçimimizi, düşünme ve eyleme biçimimizi yeniden gözden geçirme fırsatı sunan bu kıyamı daima aklımızda tutarak varlık bilincimizi bileylemeliyiz. İşte bu yüzden Gazze bize iyi bir öğretmendir. Bu öğretinin kıymetini bilelim.

Venhar