Bu bir maharet, herkes ağlayamaz.

Oysaki doğaldır, müfredin fıtratındandır. 

Neden, nerede ve ne zaman açılır musluklar?

Acep bu musluklardan kana kana içende olur mu?

İçip de dua, dua eden olur mu?  

Biz ölümlere ne kadar da alıştık; canımızdan can verip.

Biz susarsak satmaya ne kadar da alıştık;

Mukaddeslerimizden parçalar tek tek çalınırken.

Biz namusumuzu, arımızı,edebimizi rahatça izlemeye ne kadar da alıştık;

Her gün suni ilahların köleleri bir bir tecavüz ederken.

Biz azalan birlikteliklerimizi kesmeye ne kadar da alıştık;

Nefsimizi hırsımıza yendirerek, dostlarımızı çok kolay harcarken.   

Maddiyata olan aşkımız, aslımıza olan sorumluluğumuzu unutturdu.

Şikâyetimiz hep yoksulluk oldu Allah’a.

Hiç ağladık mı boş kalan anne kucakları için?

Ne az haykırdık davamız için kaygımızı.  

Aklımıza gelmez oldu dualarımızda mücahitler.

Nefsimize ağır geldi infak, hiç değilse yetimler için.

Evimiz mi bereketlendi aşımızı yoksuldan saklayınca?

Başımız göğe mi erdi yolcuyu görmezlikten gelince?   

Ne kadar da üsluplu, oturaklı olduk zalime sessiz kalınca.

Ne kadarda çok keyif aldık ağlanacak halimize gülerken.  

Acınası halimize bu taş,bu toprak,bu dünya ağlarken,

Bilinçsizliğimizin affı için acep meleklerde ağlar mı?