Nerede Ashab-ı İnsan

Dünya hüsrana doğru giderken kurtuluşun havarileri nerede dostum…

Nerede ashab-ı insan…

Hangi diyarda daru’s-selamın sözcüleri…

Hangi yana savruldu vahyin kılavuzluğunda yürüyen öncüler…

Hani dünyanın adalet özlemine cevap olacak mümtaz şahsiyetler…

Neden kimse anaların ağlamaklı direnişine bir damla gözyaşı ile eşlik etmiyor...

Çocukların temiz gönüllerine nefret tohumları diken bahçıvanlara fidanları teslim eden kim…

Kimdir hayatın baharında umuda tebessümle bakan küçük yürekleri hüzne gark eden...

Kirli, karanlık, kalleş savaşlara çocukları savaşçı yetiştirenlerin çocuklara gülümsemesi neyin nesi…

Kimdir uçurmalarımızı özgürlüğe hizmet diye yere indiren…

Azad kuşları sofralarına meze eden kim…

Eşrefi mahlûk olan insanı esfeli safiline sürükleyenler neyin peşindeler...

Zilleti izzet, esareti hürriyet, ataleti azimet olarak sunan kimdir...

Ektiğimiz fidanları yerinden sökenler neden hep kendisini çevre dostu ilan edenlerdir...

Savaşa münadilik yapanlar...

Öldürmek için silah üretenler, neden kanlı elleriyle hep barış masasına oturuyor...

Barış ve insan adına atılan adımlar neden Ortadoğu’da savaşa, kavgaya ve zulme dönüşüyor...

Ve her zorluğa rağmen umud ile soruyorum...

Yeryüzünün sessiz çığlıklarına  ses verecek yürekler neden suskun Allah’ım…

(Şiir: Mehmet Maksut)