Şefaât kavramının kendisinde de bu anlam ile karşılaşmaktayız. İnsan kendisini, ihtiyaç sahibinin ihtiyacını giderme hususunda, onunla ortak olacak şekilde, adeta onun bir yarısı kılmasıdır, olmasıdır. ’Şef’ kökünden gelen“şefaat”, yalnız kalana yardım etmek, teki çift yaparak onu güçlendirmek, bir işin yapılmasına yardımcı olmak demektir.

Ayetteki şefaatin, insanların bir iş için birbirlerine aracı olması anlamına geldiği gibi, benzeri vakıalarda iki kişi arasında görülecek bir iş, elde edilecek bir fayda veya önlenecek bir zarar konusunda üçüncü bir şahsın devreye girmesi, aracı olması, hatırını ve gücünü kullanarak sonuç elde etmeye teşebbüs etmesi de aynı anlam örgüsünün bir parçasıdır. Birde kişinin kendisine ait olan mülkü, ortağının mülküne eklemesi anlamında “Şufʹa” ifadesi  kullanılır.

Şefaat hayata nebilerin izince müdahale etme ve yönlendirme çabalarının tümüdür desek abartı olmaz sanırım, çünkü her hamle kulun hem dünyasını hasen/güzel, hem ahiretini hasen/güzel kılma çabasıdır.

Rıdvan Dinçer'in makalesini oklumak için tıklayınız