Mehmed Durmuş’un ikinci kitabı olan “Kur’an’a Göre Şefaat” Anlam Yayınları’ndan çıktı.

 

Kitap, toplumumuzda İslam adına geleneksel olarak kabul görmüş ‘Şefaat’ inancını derinlemesine irdeleyerek, konunun doğru anlaşılmasının önündeki engelleri anlatıyor. Toplumda yerleşmiş olan Şefaat inancının, Kur’an ve Sünnet ışığında baştan sona tahlilini yapan yazar, gerçek anlamda Şefaat’in nasıl anlaşılıp, inanılması gerektiğini ortaya koyuyor.

 

“Bu kitabı, İslam’ı terörle eş anlamlı hale getirmek ana gayesiyle, 11 Eylül 2001 tarihinde başlatılan süreçte hayatını kaybeden bütün Müslümanların anısına adıyorum” ithaf cümlesi ile başlıyor kitap.

 

Önsöz bölümünde yazar, bu kitabın, Şefaat kavramına, “İslam’ın ilk döneminde olmayan bir anlamın yüklendiği” temel tezine dayandığını bildiriyor.

 

Beş ana bölümden oluşan kitabın ilk üç bölümü, tamamen, şefaati konu edinen ayetlerin tahlil ve analizinden oluşuyor. Dördüncü bölümde, bir bütün halinde Kur’an’da şefaat inancının kabul görüp görmediği sorusunun cevabı aranıyor. Beşinci bölümde ise, bir kısım şefaat hadisleri kritik ediliyor, ardından da, bu hadislerle çelişen, şefaatin imkansızlığını gösteren karşıt hadisler gösterilerek bu konuda hadislerin tek tip olmadığı, hem lehte hem de aleyhte hadislerin bulunduğu gösteriliyor.

 

Şefaat kavramını derinlemesine öğrenmek, bu konuda net fikir sahibi olmak isteyenlere bu kitabı okumalarını tavsiye ediyoruz.

 

 

Önsözden bir bölüm:

“Risalet, Allah’ın insana yardım, dostluk ve yoldaşlığının ete kemiğe bürünmesidir. Rasul vasıtasıyla din, yürüyen, oturan, kıyam eden, haramdan kaçınan, helali arayan, rükû ve secde eden, marufu emredip münkerden sakındıran, silahını kuşanıp ilây-ı kelimetullaha yönelen, cemaatine imamlık yapan bir kişiliğe dönüşür.. Kısacası elçi, ‘yürüyen Kur’an’dır, Din’in insan biçimidir.

 

Peygamber’i anlamak için Kur’an’ı, Kur’an’ı anlamak için de Peygamber’i iyi anlamak gerekir. Ne Peygamber’siz Kur’an ne de Kur’an’sız Peygamber doğru anlaşılabilir. Her ikisi birden, Din’in anlaşılması demek olur. Bununla beraber dinin kaynağı Kur’an’dır. Bu, Peygambersiz bir din tasavvuru değildir. Peygamber Kur’an’dan ayrı tutulamaz. Bu, şu anlama gelir: Din Kur’an’dadır. Dinin bilhassa akidesi başka bir yerde aranamaz. Eğer aranırsa, Benî İsrail’in, Tevrat ve İncil’in başına getirdiğinin benzerine, İslam’ı da maruz bırakmış oluruz.

 

Her ne kadar din adına herkes her şeyi söylese de, Kitab-ı mübin herhangi bir tahrifata uğramadan, Allah’ın hıfzı emanıyla bize kadar intikal etmiş bulunmaktadır. Bu durumda, hiçbir tahrif edici yorumun, Kur’an’a rağmen ‘din’ sayılması, en azından bütün Müslümanlar tarafından kabul görmesi mümkün değildir. Yeryüzünde bir tek mü’min bile kalsa, Kur’an var olduğu sürece, Allah’ın dinini ona bakarak ortaya koyabilir, bütün insanları o dine çağırabilir.”