“Rabbin, sadece kendisine kulluk/ibâdet etmenizi, ana-babanıza da iyi davranmanızı kesin bir şekilde emretti. Onlardan biri veya her ikisi senin yanında yaşlanırsa, ‘of!’ bile deme; onları azarlama; ikisine de güzel söz söyle. Onlara merhamet ederek alçakgönüllülükle üzerlerine kanat ger ve: ‘Rabbim! Küçüklüğümde onlar beni nasıl yetiştirmişlerse, şimdi de Sen onlara rahmet et!’ diyerek duâ et.” (İsrâ, 23-24) 

             1

Annem!

senden uzak diyarlarda

rabbinin yolunda,

hayat mücadelesi veren bir oğlun olarak

bugün sana mektup yazmak geldi içimden… 

içimi içine aktarıp üşüyen yüreğimi

acılarla yanan yüreğinle

bir nebze ısıtabilmek için

suskun duran kalemimi

acılarıma batırıyorum… 

sessizliğimi mısralara dökerek

sana yolluyorum… 

biliyorum

sen, suskunluğumdaki mesajları 

yüreğindeki acılarla çözüp okuyacaksın… 

Dayîka min!

Li warên ji te dûr

Di Rêya Rebbê te de,

Lawê te me ku tekoşîna jîyanê didim

Min Xwest îro ez ji te re nameyekê bişînim....

Dilê xwe ji dilê te re vekim, dilê  min ê ku sermê dike 
Bi dilê te yê ku bi êşan dişewûte

Piçekî germ bikim 
Qelema min a ku bêdenge

Di êşên xwe de çik dikim.....

Bêdengîya xwe li ser rêzikan dirjînim

Ji te re dişînim

Ez zanim

Tuyê peyamên bêdengîya min

Bi êşa dilê xwe vekî bixwînî...

           2

Annem!

asırların acısını yüzündeki çizgilerle

ellerindeki nasırlarla

gözlerindeki gözyaşıyla taşıyan annem!

seni yüreğimdeki acılarımla selamlıyorum… 

biliyorum

selamım parasız,

mektubum pulsuz

her yanım kimsesiz olsa da

sen evladının bağrından kopup gelen selama

yüreğini açıp bağrına basacaksın… 

bunu bildiğim için sana bugün

uzunca bir halname yazacağım…

biliyorum okuyunca,

yakubun yusufa duydugu özlemle

mektubumu yüreğine dokundurup

dua olarak diline dökeceksin… 

diline dökülen dualara

gözlerindeki yaşlar eşlik edecek… 

annem, sana bu satırları 

yusufun ihanete ugrayan yüreğiyle yazarken

sen bu mektubumu

yakubun yusufa duydugu özlemle okuyacaksın… 

yusufun gömleğini öpüp 

gözlerine süren yakup gibi

sen de duaya açılan ellerini

asırların çilesini taşıyan yüzüne süreceksin… 

yüzüne acının bir şeriti daha yansıyacak

biliyorum… 

gözlerin dolacak,

yüreğin burkulacak… 

oğul… oğullll diye

yüreğinden asimâna dogru feryadlar kopacak… 

 
Dayîka min!

Dayîka min a ku êşên sedsalan û xetên rûyê xwe

bi destê xwe yê nasirîn

Û bi hêstrên çavên xwe dikşîne!

Ez bi êşên dilê xwe te silav dikim...

Dizanim

Silava min belaşe

Nameya min bêpûl

Çaralîyê min bêkes be jî,

Tuyê silava ku ji dilê kurê te qetya ye hatîye

Dilê xwe vekî û hembêz bikî.....

Ji bona ku îro ez vêya dizanim

Ezê halnameyek dirêj ji te re binivisînim.

Dizanim gava yu bixwînî

Wekî ku Yaqub hesreta Yusif dikişand

Tuyê nameya min bidî ser dilê xwe

Û wek dûayekî bînî ser zimanê xwe

Dûayên ku tên ser zimanê te

Wê hevaltîya hêsrên çavê te bikin.

Wê hevaltîya hêsrên çavên te bikin.

Dayê gava ez van rêzikan

Bi dilê Yûsifê ku li ber îxanetê  ketibu dinivisînim

Tuyê vê nameya min

Wek hesreta ku Yaqub ji bo Yûsif dikişand bixwîni.

Weka Yaqub ku îşligê Yûsif  radimusa

Û di rûyê xwe re dida

T u yê jî destê xwe yênku ji bona dûaya vedibin

Di rûyê xwe yên qehra sedsalan dikşîni re bidî.

Wê xeta  êşek din jî li rûyê  derkeve

Dizanim

Wê çavên te tije bibin

Dilê te bixewure

Û bibêjî kûrê min kûrê min!

Û wê ji dilê te hewarek ber bi esmana ve bilind bibe.

           3

Annem!

ben sevgi diyarlarında kovulan

bir muhacir olarak bu mektubu yazsam da

sen gönlündeki muhacirliğini bir tarafa bırakarak

ensar olup beni kuçaklayacaksın…

sevgisizlik girdabında boğulan bu evladını 

yüreğinin derinliklerine alıp koruyacaksın…

ateşin ibrahime selamet olduğu gibi

yalnızlık ateşlerinde yanan oğluna

yüreğinle serin ve selamet olacaksın…

Dayîka min!

Ez ji warên hezkirênê hatibim qewurandin

Û bi mihacirî vê nameyê ji te re bişînim jî

Tuyê  mihacirîya dilê xwe li alîyekî  bihêlî

Û bibî ensar û min hembêz bikî.

Tuyê kûrê xwe yê ku di  girdava nehezkirinê  de dixeniqe

Bixî kûrahîya dilê xwe û biparêzî

Weka ku agir ji Îbrahîm re selamete

Tuyê kûrê xwe yê ku di agirê  îxanetê de dişewute

Bi dilê xwe bibî hênikî û  selametî

           4

Annem!

sen sınırları kanlı

etrafı mayınlı doğu çografyasında

insanların ırkından dolayı dışlandıgı 

cinsinden dolayı horlandığı bir yerde

insanca yaşayabilmenin kavgasını verensin… 

sen acılar yumağı içerisinde

tarlalardaki nasırlı ellerinle,

yorgun bedeninle,

yanık yüreğinle bizi büyüttün… 

doğunun ceylan misali

çileli bir kızı olarak büyüdün…

yaz demeden kış demeden

yaylalarda hayvanların peşinde,

tarlalarda çamurların içinde çalıştın… 

hayvancılık yapanken evin ahır 

mevsimlik işçiliğe giderken yurdun cadırdı…

Dayika min!

Tu li ser sînorê bi xwîn

Li coxrafîya rojhilatê (Kurdîstanê)  ku hewîrodor bi mayin e

Û mirovên wê ji ber nîjada xwe tên  cûdakirin

Û li cîyekî ku ji ber cisnê xwe tên qewurandin

Tu şerê jîyana mirovatîyê didî.

Tu di nava guloka êşan de

Li ser zevîyan bi destê xwe yên nasirîn

Û laşê xwe yê betilî

Bi dilê xwe yê dişewûte, te em mezin kirin.

Wek xezala Kurdîstanê

Havînan û zivistanan

Li zozanan li pêy heywanên xwe

Li ser zevîyan, di nava herîyê de xebitîy.

Dema te heywan xwedî dikir mala te axur,

û karkerîya demsalî dikir, warê te kon bu.

           5

Annem!

sen hayat bilgisini pamuk tarlalarında

mevsimlik işçiler sınıfında

öğretmenlerin ağa oldugu

üstü açık okul tarlalarında okudun… 

sabahın ilk ışıklarından önce kalkıp 

yaşadıklarını secdeye giderek

rabbine anlattın… 

“secde et ve yaklaş” buyruğunu bilmesende

sen secde ile yaklaştın yaradana… 

herşeyin maliki olan

herşeyi görene

sinelerdeki bilene

her fecir vakti dertlerini döktün… 

yere serdiğin ırgatlık önlüğüne

her şafak birkaç damla gözyaşını  şahit tutarak

pamuk tarlalarında ders başı yaptın… 

beslenme heybemize

bir parça ekmek,

birkaç zeytin tanesi

bir dilim soğan koyarak uğurlardın… 

Dayîka min!

Te zanîna jîyanê li ser zevîyên pembu

Di sinifa  karkerên demsalê de

Dema axa mamosta bun

Te di dibistanên zevîyan de ku serê wan vekirî  bu xwend.

Di ronahîya serêsibê de berê rabuy,

Tu çûy secadê û tiştê ku te dijî

Ji Rebbê xwe re qal dikir.

Te bi fermana secde bike û nêz were nizanibuya jî,

Tu bi secdê nêzî Xaliqê xwe buy.

Ji ewê ku malikê hertiştî ye

Hertiştî dibîne

Û ê bi dilan dizane re

Her segura sibê dilê xwe vekir.

Bi pêşmala xwe ya palîyê

Her sibe çend hêsrê çavên xwe kir şahid

Û li ser zevîyên pembu dest bi dersa xwe kir.

Bi çend kerî nan

Çend heb zeytûn

Û felqek pîvaz xiste heqîba me û em oxir kirin.

            6

Annem!

önlüğümüz mavi ve kurdeleli değildi

çuvallardan yaptığın ırgatlıktı önlüklerimiz… 

sessizce çamurlu yolda birlikte yürürken

sen, havanın sogukluğuna aldırış etmeden,

ellerimiz üşümesin diye sımsıkı tutardın bizi… 

bizde  yanımızda olmanın verdiği cesaretle

oynamaya gider gibi giderdik tarlara… 

sonra gözlerindeki yaşların takılırdı  gözlerimize… 

çocuksu bir dille annem neden ağlıyorsun?

babamız bizden ayrı diye mi sorunca

sen, yok oğul yok ne ağlaması… 

heybenize koydugum soğanın acısı gözlerime dokundu… 

onun için ağlıyorum derdin… 

o zamanlar anlamazdık 

hemen kabul ederdik gerekçeni… 
 

Dayîka min 

Pêşmala me ne şîn û bi xeml û xişr bu 

Pêşmala me kîsên ji bo palîyên bu 

Gava em bi hev re bi bêdengî di rêyên herî de dimeşîyan 

Te li sermayê mêze nedikir 

Ji bona ku destê me necemide,te destê me hişk dikir nav destê xwe 

Me jî bi wêrektîya ku tu li cem me buy 

Herwekî ku em diçin lîstikê diçun ser zevîyan 

Paşê me hêsrên çavê te didît 

Bi zimanê zaroktîyê, dayê çima tu digrî 

Me dipirsî ma bavê me ne li cem te ye loma tu digrî 

Te digot na kûrê min na, ma girîyên çi 

Tûjîya pîvaza ku min xistibu heqîba we kete çavê min 

Wêçaxê me fam nedikir 

Hema me van maneyên te qebul dikir. 

              7

Annem!

her geçen gün niçin ağladığını daha iyi anlıyorum… 

seni ağlatan heybemizdeki soğanın acısı  değil

insanca yaşama mücadelesinin verdiği sancılarmış… 

sen insanca yaşamak uğruna çektiğin acıları 

kimse duyup anlamadığı için ağlıyorsun… 

“anlayan ağlar; ağlayan anlar” sözü misali

bende sen anlıyorum annem… 

bu satırları sana yazarken

anladığım için ağlıyorum şimdi… 

Dayîka min! 

Roj bi roj ez çêtir fam dikim ku tu çima digirîyay 

Sedama girînên te ne tûjîya pîvazên heqîba me bu 

Êşên tekoşîna jîyana mirovatîyê bu 

Êşên ku te ji bo jîyaneka mirovatîyê dikişand 

Ji ber ku kesî nedibihîst û fam nedikir tu digirîyay 

Wek wê gotina ku ê fam dike digirî ê digirî fam dike 

Ez ji te fam dikim dayê 

Gava van rêzikan ji te re dinivisînim 

Ji bona ku fam dikim digirîm

Duamız: "Ey Rabbimiz! Hesaba çekileceğimiz gün beni, ana babamı ve (bütün) mü'minleri bağışla!" (İbrahim, 41)

Not: Kürtçeye çeviri konusunda yardımcı olan Fikri Hocama teşekkürlerimi sunarım.